Author Archives: Administrator

– Czy chce ci się pić? – zapytał Lew.

– UMIERAM z pragnienia – powiedziała Julia.

– A więc pij.

– Czy mogłabym… czy byłoby… czy mógłbyś odejść, kiedy będę pić? – wyjąkała Julia.

Lew tylko na nią popatrzył, a w jego gardle odezwało się coś, co mogło być początkiem straszliwego ryku. Patrząc na jego cielsko, Julia pojęła, że równie dobrze mogłaby prosić górę, aby się przesunęła.

Cudowny, pluszczący śpiew strumienia doprowadzał ją do szału.

– Czy przyrzekniesz. Że nie… Że nic mi nie zrobisz, jeśli się zbliżę?

– Ja nie przyrzekam – powiedział Lew.

Julia była już tak spragniona, że zrobiła krok do przodu, nawet o tym nie wiedząc.

– Czy ty zjadasz dziewczynki?

– Połykałem już dziewczynki i chłopców, kobiety i mężczyzn, królów i cesarzy, miasta i państwa – powiedział Lew. Nie powiedział tego tak, jakby się chwalił albo jakby tego żałował, albo jakby był zły. Po prostu to powiedział.

– Nie mam odwagi, aby podejść i pić – odezwała się Julia.

– A więc umrzesz z pragnienia – rzekł Lew.

– Och, nie! – zawołała Julia, robiąc jeszcze jeden krok w jego stronę.

– Czy nie mogłabym pójść i poszukać sobie innego strumienia?

– Nie ma innego strumienia – odpowiedział Lew.

„Srebrne krzesło” CS Lewis

Jeśli kto pragnie, niech przyjdzie do mnie i pije. J 7,37b

Byliśmy gdzieś ze znajomymi w plenerze i piliśmy kawę z tekturowych kubków. Kiedy po raz kolejny podnosiłem mój kubeczek do ust kątem oka zauważyłem ruch. Po brzegu kubka maszerował badawczo mały pajączek. Krok za krokiem rozpoznawał teren. Zacząłem obserwować postępy jego eksploracji świata ludzi. Pierwsze badawcze kółko zamieniło się w dostojne okrążenie. Następnie pająk przyśpieszył chcąc prawdopodobnie jak najszybciej zostawić za sobą tę białą ścieżkę. Po kilku okrążeniach biegu jego entuzjazm opadł i rozpoczął się maraton. Całe 42,195 kubka. Z nosem po ziemi. Ciężkim oddechem. I pytaniem: po co mi to? My ludzie mamy dość podobnie. Odkrywamy kawałek rzeczywistości naszego świata i przeważnie nam to wystarcza. Najpierw jesteśmy ciekawi i poznajemy. Ogólniak, studia, pierwsza praca. Jak przystało na odkrywców chodzimy z podniesioną głową by już po chwili wpaść w rutynę pośpiesznego cyklu codziennych prac i obowiązków. Nasz wzrok ląduje na rachunkach i czymś do jedzenia. Mijają kolejne pory roku i nie potrafimy sobie nawet przypomnieć co działo się dwa – trzy okrążenia temu. Dni zlewają się w jedno. Taki bieg ma miejsce do momentu kiedy nagle jakieś niespodziewane wydarzenie (często bardziej bolesne niżbyśmy sobie tego życzyli) nie wyrwie nas z zaklętego kręgu. Szpitalu, bezrobocie, macierzyński lub emerytura i okazuje się, że są też inne kolory niż ten po którym biegłeś. Zauważasz ze zdumieniem, że słońce i liście drzew pięknie tańczą razem. Dookoła Ciebie są niezwykli ludzie. Chmury na niebie mają różne kształty. W odróżnieniu od większości zwierząt, których wzrok jest skierowany ku dołowi Bóg chciałby abyś myślał o tym co w górze (Kol 3,2). On nie chce abyś wpadł w trans odruchowego robienia dla robienia ale zadał sobie pytanie – do czego zmierzasz? Po co żyjesz? Zatrzymaj się w codziennym biegu i spojrzyj ponad krawędź twojego kubka. Tam jest rzeczywistość o której może nie miałeś pojęcia. Zacznij myśleć o WIECZNOŚCI.