Byłem wczoraj u kumpla. Klasyczne wynajmowane mieszkanie facetów. Porozrzucane przedmioty, puste butelki na podłodze, jakieś kartony (chyba po prezentach), brudne ścierki do naczyń w kuchni. Niedomyte sztućce w szufladzie. Żeby tylko: To nie działało. Tamoto było prowizorką (miało być na chwile a jest od miesięcy). Widząc tłumaczącego się co chwila gospodarza zadawałem sobie pytania: Dlaczego nam się nie chce? Dlaczego tego po prostu nie zrobimy? Dlaczego naszymi ulubionymi słowami jest później i kiedyś?Odpowiedź jest prosta: jesteśmy leniwi. Zwyczajnie nam się nie chce. Brudne naczynia w zlewie, cokoliki, żarówka. Da się żyć. Nie przesadzajmy. Zrobię to jutro. Albo lepiej przed świętami. Którymiś na pewno.
Tylko RAZEM możemy coś zmienić!
W sobotę wykupując leki dla ojca wdałem się w rozmowę z Panią Aptekarką. Rozmawialiśmy o sytuacji rynkowej, ale płynnie przeszliśmy na jakości pracy pracowników (apteka musiała zmniejszyć godziny pracy z powodu braku wykwalifikowanego personelu). Przypomniałem sobie wtedy wykład, w którym uczestniczyłem kiedyś w Krakowie. To była bardzo poważna konferencja, z poważnym kilkuset osobowym audytorium oraz dobrym, kinowym projektorem 🙂
W kilku słowach streściłem mojej rozmówczyni wystąpienie pewnego doktora o trzech rodzajach współpracowników: mądrych, głupich i złych. Henry (autor tego wykładu) na podstawie Księgi Przysłów pokazywał, że z grubsza można podzielić ludzi na te proste trzy kategorie.
Jakiś czas temu jechałem pociągiem z Radomia do Katowic. Podróż jak podróż. Małe miasto. Krótki skład. Nic specjalnego – ani dzień, ani pociąg, ani pasażerowie. Poza jedną pasażerką. Na jednej ze stacji do naszego przedziału wpadła chmura gradowa. Młoda kobieta gwałtownie otworzyła drzwi. Bez słowa podeszłą do najdalszego kąta rzuciła obok torebkę i usiadła. Powiało chłodem. Mina na dość przeciętnej twarzy z trądzikiem jasno sygnalizowała: „bez kija nie podchodź”. Ponieważ wsiadających było niewielu już po kilku minutach pojawił się u nas konduktor. Kobieta nie odpowiedziała na powitanie tylko nie patrząc na niego wyciągnęła rękę z biletem. Po wyjściu konduktora z torebki zaczęły wyłaniać się różnego rodzaju saszetki, pomadki, pędzelki, cienie, kredki, tusze. Dziewczyna nie zwracając uwagi na podróżnych wcierała, poprawiała, malował wpatrując się w lusterko, które postawiła na stoliku. Jakieś 150 g kosmetyków później do naszego przedziału wpakował się ponownie konduktor.