Jakiś czas temu jechałem pociągiem z Radomia do Katowic. Podróż jak podróż. Małe miasto. Krótki skład. Nic specjalnego – ani dzień, ani pociąg, ani pasażerowie. Poza jedną pasażerką. Na jednej ze stacji do naszego przedziału wpadła chmura gradowa. Młoda kobieta gwałtownie otworzyła drzwi. Bez słowa podeszłą do najdalszego kąta rzuciła obok torebkę i usiadła. Powiało chłodem. Mina na dość przeciętnej twarzy z trądzikiem jasno sygnalizowała: „bez kija nie podchodź”. Ponieważ wsiadających było niewielu już po kilku minutach pojawił się u nas konduktor. Kobieta nie odpowiedziała na powitanie tylko nie patrząc na niego wyciągnęła rękę z biletem. Po wyjściu konduktora z torebki zaczęły wyłaniać się różnego rodzaju saszetki, pomadki, pędzelki, cienie, kredki, tusze. Dziewczyna nie zwracając uwagi na podróżnych wcierała, poprawiała, malował wpatrując się w lusterko, które postawiła na stoliku. Jakieś 150 g kosmetyków później do naszego przedziału wpakował się ponownie konduktor.

Szogun Ashikaga właśnie usłyszał, że Kenta wrócił do miasta. Był zdziwiony, ponieważ oczekiwał, że natychmiast pojawi się w pałacu – jednak nie dał poznać po sobie rozczarowania. Kazał przyprowadzić go do siebie natychmiast i zajął się bieżącymi sprawami. Niedługo potem usłyszał hałas i do komnaty wwleczono nieszczęsnego handlarza. Wyglądał dokładnie tak jak jego imię. W rękach ściskał drewnianą skrzyneczkę. Yoshimasa wskazał dłonią na pakunek i po chwili trzymał już w rękach drewniane pudełko. Czekał na nią już tyle czasu. Kiedy darowana mu przez ojca miseczka stłukła się – nie zastanawiał się chwili – postanowił wysłać ją do wytwórni ceramiki w Chinach do naprawy. Otworzył pudełko i spod wielu warstw siana i materiału wyjął ulubioną tenmoku-chawan. Patrzył z rozczarowaniem. Nie tego się spodziewał.