W 1950 roku wybuchła w Korei wojna. Komuniści nie mogąc w demokratyczny sposób zdobyć władzy na całym półwyspie wspierani przez Związek Radziecki aby ją przejąć zbrojnie rozpoczęli wojnę domową. Rząd Korei poprosił o pomoc ONZ i wkrótce wielu żołnierzy przystąpiło do walki o wolność. Pod egidą ONZ walczyli żołnierze z 15 krajów: Wielka Brytanii, Australii, Belgii, Kanady, Kolumbii, Etiopii, Francji, Grecji, Luksemburga, Nowa Zelandii, Filipin, Związku Południowej Afryki, Tajlandii, Turcji i Stanów Zjednoczonych. Wielu z nich ginęło na froncie. Większość nie znała Boga. Dlatego w 1952 roku do Korei przyleciał Everett Swanson. Chciał głosić żołnierzom ewangelię. W czasie krótkiego pobytu miał wiele spotkań z wojskowymi ale tym co wstrząsnęło nim do głębi to dramatyczna sytuacja dzieci w czasie tego konfliktu. Porzucone, głodne, bezbronne. Ich bezradność i brak nadziei w porównaniu do zamożności tego co mają Amerykanie na co dzień stanowił ogromny kontrast. Everett poczuł gniew – niezgodę na to co się dzieje. Jak kiedyś nazwał to jeden z biblistów – „święte niezadowolenie”. Nie mógł i nie chciał przejść nad tym do porządku dziennego. Nie pomyślał: „takie jest życie”, „po prostu miały pecha”, „znalazły się w złym miejscu i czasie” ale postanowił coś z tym zrobić. Kiedy widzisz coś co nie jest zgodne z Bożym pragnieniem to musisz zareagować. Już na miejscu dopomógł jednemu z sierocińców a po powrocie do domu zorganizował spotkanie by opowiedzieć o tym co widział. Emocjonalnie spytał wtedy obecnych:

„Widząc te ogromne potrzeby i niezrównane możliwości tej ziemi co ty zamierzasz z tym zrobić?”

Otrzymał wtedy tylko 2 czeki (na $50 i $1000). Tak rozpoczęła się historia jednej z najbardziej niezwykłych organizacji misyjnych na świecie – Compassion.

Compassion dzisiaj zaspokaja duchowe, fizyczne, społeczne i edukacyjne potrzeby 1,5 mln sierot i ubogich dzieci na całym świecie. Wiele z nich to porzucone i chore na AIDS maluchy z Afryki i Azji. Dzięki zebranym funduszom sieroty mają możliwość usłyszenia ewangelii ale nie tylko – otrzymują również posiłki, szkołę, leczenie etc. Tylko 2014 roku Compassion zebrała na pomoc ponad 720 mln dolarów.

To coś niesamowitego jak święte niezadowolenie z tego co zobaczył Everett wciąż zmienia świat – dotykając ludzi w różnych krajach nie tylko w Korei. Czy jest coś co ciebie tak porusza?

Pewien prowincjusz z Azji Mniejszej przyjechał do jednego z największych miast swoich czasów – Aten. Idąc ulicami miasta widział mnóstwo bożków, posągów i miejsc kultu. Był mocno wzburzony (BWP). Zaczął więc rozprawiać ze wszystkimi, którzy chcieli słuchać – apogeum nastąpiło w czasie mowy na Areopagu. Miał na imię Paweł. Tego dnia dla Dionizosa, Damaris i innych zaczęło się nowe życie. Możesz poczytać o tym w 17 rozdziale Dziejów Apostolskich.

Everett i Paweł dzięki wrażliwości i możliwości danych im przez Boga dali nowe życie wielu ludziom. A ty? Jesteś gotów aby coś zrobić? Czy masz pasję która Cię rozpala? Co to jest? Zapal nią innych i bądźmy światłem!

Bogdan Pszczoła

„W badaniach przeprowadzonych przez Uniwersytet Kolumbii zauważono, że dzieci wychowywane przez samotne matki miały się lepiej, niż te, o które w domu nie troszczył się ojciec.” (E. Cole „Maksimum męskości”). Dlaczego tak jest? Dlaczego brak ojca jest lepszy? Prawdopodobnie dlatego, że w świadomości dziecka jest myśl „gdzieś jest Tata” nie pozwala mu zbudować zdrowej relacji z innym mężczyzną w otoczeniu: wujkiem, dziadkiem lub kimś trzecim. Taka relacja jest niezbędna w kształtowaniu wartości i tożsamości młodego człowieka, ale dziecko nie wpuści nikogo do swojego świata bo ma nadzieję, że coś się zmieni. Ma nadzieję na otrzeźwienie Taty. Odpowiedzią na wyzwanie jakim dla nas facetów jest to badanie nie jest bynajmniej ucieczka i rozwód. Nie chodzi o to aby zostawić żonę i dzieci bo wtedy będzie im lepiej. To nie jest rozwiązanie – „dzieci, których rodzice się rozwiedli, nigdy nie dochodzą do siebie” pisze Joann Webster w swojej książce „The Unexpected Legacy of Divorce” („Nieoczekiwany spadek otrzymany w wyniku rozwodu”). Rozwiązanie dla nas Panowie jest gdzie indziej – przestań flirtować z pracą, ciągle myśleć o sobie, szukać wymówek i zaangażuj się naprawdę w budowanie więzi z żoną i dziećmi. Przestań uciekać. Nie myśl, że nie zbierzesz tego co posiałeś. Zbierzesz – „kto w swoim domu sieje zamieszanie, dziedziczy wiatr.” Przy 11,29a To tylko kwestia czasu. Bunt, kradzieże, alkohol, narkotyki, seks. Coś musi wypełnić pustkę po Tobie. Zwrócić Twoją uwagę. Poczęcie jest momentem. Ojcostwo resztą Twojego życia. To czy jedno i drugie będziesz dobrze wspominał zależy od decyzji jakie podejmujesz każdego dnia. Więc wstań i walcz od dzisiaj o jutro! Bogdan Pszczoła

Wiedzieli, że tak będzie. Przecież Król to zapowiedział. „Rozpoczęło się”. Zbili się w gromadę. Zaczęli zastanawiać się nad tym jaką przyjąć strategię obrony. Co może im pomóc w przygotowaniu na spodziewany atak. Słyszeli szczęk broni dochodzący zza muru i ten ryk mrożący krew w żyłach. Postanowili wystawić straże, nie opuszczać obozu, zerwać kontakty z obcymi, sprawdzać kilkakrotnie tożsamość nowo przybywających. Określić jasno standardy wojowania, wyeliminować nieczyste pchnięcia, naostrzyć ponownie broń, dołożyć do zbroi kolejne ubezpieczenia, misiurkę na szyję, kolczugę, ozbroić nogi.

– Czy chce ci się pić? – zapytał Lew.

– UMIERAM z pragnienia – powiedziała Julia.

– A więc pij.

– Czy mogłabym… czy byłoby… czy mógłbyś odejść, kiedy będę pić? – wyjąkała Julia.

Lew tylko na nią popatrzył, a w jego gardle odezwało się coś, co mogło być początkiem straszliwego ryku. Patrząc na jego cielsko, Julia pojęła, że równie dobrze mogłaby prosić górę, aby się przesunęła.

Cudowny, pluszczący śpiew strumienia doprowadzał ją do szału.

– Czy przyrzekniesz. Że nie… Że nic mi nie zrobisz, jeśli się zbliżę?

– Ja nie przyrzekam – powiedział Lew.

Julia była już tak spragniona, że zrobiła krok do przodu, nawet o tym nie wiedząc.

– Czy ty zjadasz dziewczynki?

– Połykałem już dziewczynki i chłopców, kobiety i mężczyzn, królów i cesarzy, miasta i państwa – powiedział Lew. Nie powiedział tego tak, jakby się chwalił albo jakby tego żałował, albo jakby był zły. Po prostu to powiedział.

– Nie mam odwagi, aby podejść i pić – odezwała się Julia.

– A więc umrzesz z pragnienia – rzekł Lew.

– Och, nie! – zawołała Julia, robiąc jeszcze jeden krok w jego stronę.

– Czy nie mogłabym pójść i poszukać sobie innego strumienia?

– Nie ma innego strumienia – odpowiedział Lew.

„Srebrne krzesło” CS Lewis

Jeśli kto pragnie, niech przyjdzie do mnie i pije. J 7,37b